Overdenking 2025 KC11 - Wat is roeping?

Waarom ga je weg? Dat is de meest gestelde vraag van de afgelopen maanden. Vroeger nam men bij een predikant dan genoegen met het antwoord: roeping. Daar kom je nu niet meer mee weg. Men wil redenen horen. Wat is er mis met ons? Wat is er mis met jou? Wat heeft Amersfoort wat wij niet hebben? Mensen komen ook met verklaringen: ik begrijp u wel, u wilt een nieuwe uitdaging …

Natuurlijk spelen menselijke overwegingen een rol. En toch is mijn antwoord nog steeds: roeping.

Maar roeping is meestal niet een stem uit de hemel. Voor mij is het een combinatie van gevoelens, luisteren naar de Bijbel, openheid en bevestiging.

Een tekst waar ik dan aan moet denken is: 12 Geliefde broeders en zusters, u bent altijd gehoorzaam geweest toen ik bij u was. Wees het des te meer nu ik niet bij u ben. Blijf u inspannen voor uw redding, en doe dat in diep ontzag voor God, 13want het is God die zowel het willen als het handelen bij u teweegbrengt, omdat het Hem behaagt. (Fil.2)

Het gaat hier niet direct over roeping, maar ik herken hier wel wat de Geest met mij doet.

Het begon dit najaar met onrust. Ben ik hier in Katwijk nog op mijn plek? Natuurlijk wordt dat gevoed door mijn eigen karakter, soms door wat irritaties of mislukkingen. Je wordt gebeld door andere gemeentes. Ook dat geeft onrust. Daar praat je over, je denkt na. Je vergelijkt jouw verlangens met die van de gemeente. Je vergelijkt de gaven die je denkt te hebben met wat er van je gevraagd wordt. Je bidt en je praat verder, ook met ds. Broeren. En dan besluit je samen met Ingeborg dat er openheid moet zijn om…

Het gemakkelijkste is om te blijven waar je bent. We hebben het goed in Katwijk. Dat realiseren we ons de laatste maanden heel duidelijk. De Vredeskerk is een fijne gemeente. Het is goed wonen in Katwijk. We zijn omringt door heel veel lieve mensen. Ingeborg heeft een baan waar ze gelukkig mee is. Blijven is veruit het gemakkelijkste, maar wat doe je met de onrust? Wegredeneren?

Niet voor niets schreef ik de laatste keren over ‘wonen aan de limes’. Is het niet juist in overgangsperiodes dat je de Heer het meest ervaart? Is de veilige, gemakkelijkste weg de juiste?

Je besluit tot openheid…

En twee dagen later belt er een gemeente die jou aanspreekt op de gaven die jij meent te hebben: diaconaal werken in een wijk met armoede, toerusten van mensen die missionair willen zijn in een wijk met mensen die nog nooit van Jezus hebben gehoord, voorgaan in diensten waarin een band als vanzelfsprekend samenwerkt met de organist, voortbouwen op ideeën om groen te leven, groeiend aantal jonge gezinnen… Het klikt met de hoorcommissie en het klikt op de gemeenteavond. En heel duidelijk zeggen ze: ‘we willen niet een predikant, we willen jou.’

En je praat erover. Je bidt. Je probeert de menselijke overwegingen voor en tegen te ordenen. Je wilt luisteren en gehoorzaam zijn aan God. Je zegt: ‘ja’.

Een paar dagen later realiseren we ons samen wat dat allemaal betekent. Er is ook verdriet. Maar juist in zo’n periode zie je dat keuzes bevestigd worden. Puzzelstukjes vallen op hun plek.

Dus mijn antwoord is: ‘Het is roeping’.

Het is God die zowel het willen als het handelen bij u teweegbrengt.

Ds. Jaap van der Windt