Overdenking KerkContact donderdag 9 maart 2023

TANJA MINKS

10   Ik wil Christus kennen door de kracht van zijn opstanding te ervaren, door te delen in zijn lijden en aan Hem gelijk te worden in zijn dood, 11in de hoop ook zelf uit de dood op te staan. (Filippenzen 3)

Voor mij is Simon van Cyrene een intrigerend persoon in de Bijbel. In Marcus 15 lezen we: Ze dwongen een voorbijganger die net de stad binnenkwam, Simon van Cyrene, de vader van Alexander en Rufus, om het kruis te dragen. Hij lijkt een willekeurige voorbijganger te zijn als de Heer met zijn beulen op weg is naar Golgotha. Hij wordt gedwongen enige tijd het kruis van Jezus te dragen. Hij mag delen in het lijden van de Heer. Hij mag de Heer bijstaan op zijn weg van eenzaamheid en gehoorzaamheid. Een voorrecht, een last.

Uit het feit dat we weten hoe hij heette en dat zijn zonen genoemd worden, concludeer ik dat hij ook tot geloof gekomen is. Zij waren bekend in de eerste gemeente.

In de brief aan de gemeente te Filippi schrijft Paulus dat het een voorrecht is, genade is, dat de christenen daar mogen lijden vanwege hun geloof. Zo zien zij dat lang niet allemaal. Is het niet juist een teken van zegen als je niet hoeft te lijden, als je voorspoed kent? Er was zelfs een groep die er moeite mee had te geloven dat Jezus echt geleden heeft. Hij is immers God. Hoe kan Hij dan hebben geleden? Hij heeft dan misschien wel een lichaam gehad, maar naar zijn goddelijkheid zal Hij toch niet echt geleden hebben?! En waarom zou het dan voor ons een voorrecht zijn ‘met Hem te lijden’?

Dit brengt Paulus ertoe in hst. 2 van de brief het geloofslied aan te halen waarin bezongen wordt dat Jezus weliswaar van oorsprong de gestalte van God had, maar afstand deed van deze positie en gelijk werd aan de mensen. (Lees de verbeterde vertaling in NBV21.) Hij werd niet ‘als’ een mens, Hij werd werkelijk mens en heeft geleden zoals mensen lijden. Hij werd gelijk aan ons!

Paulus schrijft dat hij ook lijden ervaart in zijn leven. Gevangenschap en lijfstraffen had hij in Filippi zelf ondergaan. Hij roept de gelovigen op vol te houden onder verdrukking, in het lijden.

Maar de Filippenzen waren tot geloof gekomen omdat Paulus hun had verteld over het eeuwig leven, de redding in Christus, de vergeving van de zonden, de opstanding uit de dood. Net als wij… Hoe rijmt Paulus dat nu met het lijden? Wij als gelovigen willen gelijk worden aan Jezus in de opstanding, niet in het lijden.

Het bovenstaande vers is dan ook heel scherp gesteld door Paulus. 10Ik wil Christus kennen door de kracht van zijn opstanding te ervaren… Precies, dat bedoelen we.

Maar dan schrijft Paulus ook dat dit gebeurt door te delen in zijn lijden en aan Hem gelijk te worden in zijn dood. Daar ontkomen we niet aan. Let op! Niet al het lijden is genade. Het gaat om het lijden dat we ervaren als christen, als volgeling van Hem.

Hoe worden we gelijk aan Hem? Dwars door lijden en dood heen. We zullen nooit gelijk worden aan Hem in de opstanding. Hij is de verrezen Heer. Hij is het Lam dat de overwinning behaald heeft. Hij zit aan de rechterhand van de Vader. Als wij gelijk willen zijn aan Hem, zal dat zijn in lijden en dood, omdat Hij gelijk werd aan ons in lijden en dood. Al het verlangen om lijden te mijden, om van stenen brood te maken, om macht en welvaart te ervaren, is van de tegenstander. Het komt niet voort uit de Geest.

Wij mogen net als Simon het kruis opnemen en dragen.

En toch is de brief aan de Filippenzen de brief van de vreugde. Negen keer spreekt Paulus daarover in deze korte brief. Want er is een toekomst, een hoop. Hij eindigt met: 11in de hoop ook zelf uit de dood op te staan. Dat deel van het evangelie dat Paulus verkondigde blijft staan. Hij werd gelijk aan ons, opdat wij met Hem zouden leven.

Ds. Jaap van der Windt