Ongeveer een jaar geleden las u m’n eerste stukkie over "van de straat geplukt", of hoe een dominee in Katwijk verzeild raakt. Het is gek, maar het lijkt veel langer geleden. Dat komt vast doordat ik zoveel mensen van jullie mocht leren kennen, in gesprekken iets delen van Wie ons bindt en soms echt even samen optrekken.
Als ik kijk naar de reacties rond de dienst van 23 juni, soms heel persoonlijk en ontroerend, hebben jullie mij ook leren kennen. Ik ben dankbaar dat de Heer onze wegen elkaar liet kruisen. Het was op het eerste gezicht misschien net zo’n gekke kruising als er momenteel bij Leiden bij de A44 ligt: de rechterbaan even naar links en de linker naar rechts. Ik had ‘m niet verzonnen, maar met elke keer dat de bus er langs kwam kreeg ik er meer respect voor: slim gedaan, scheelt de lastigste kruisingen naar op opritten van de rijksweg. Zoiets is er ook tussen ons gebeurd en dat is mooi om mee te maken.
Nu gaan we allemaal weer verder: jullie een nieuw begin met ds. Jaap van der Windt, en ik, wie weet, ook een nieuw begin. Ik zal het melden als er goed nieuws is. Nu weer gewoon terug op straat in Haarlem. Dat is prima. Al in Amsterdam ben ik een lopende dominee geworden (met zo nu en dan een tramritje voor de lange afstanden). Ik ben het gebleven in Katwijk, lopend tussen Overrijn en de Vuurbaak en tussen de Hoornes en de Varkevisserstraat. Op een gegeven moment is het me in de bijbel gaan opvallen dat Jezus de enige koning is die zich niet laat rijden, maar die altijd loopt. De uitzondering van dat ezelsveulen bevestigt de regel. Het hoort bij zijn leven dat Hij van naaste naar naaste liep, aanspreekbaar was en tijd kon nemen. Ik hoop ook in jullie midden zijn dienaar geweest te zijn en iets te hebben doorgegeven van dat van naaste naar naaste. In onze Heer is er vrede en alle goeds voor ons, waar wij ook zijn. Zoals gezongen: Vaya con Dios en à Dieu.
Met hartelijke groet, ds. Wim van der Schee
